Miło było oglądać nie tylko starych maratonowych wyjadaczy (którzy odbierali już trzecią niebieską bandamkę w gratisie startowym), ale także mnóstwo osób debiutujących w tej imprezie, stłoczonych w ośmiu sektorach startowych. Szukam w pamięci jeszcze jakichś superlatyw………oczywiście piękne słoneczko i ……..arbuzy na mecie i……to już koniec. Start co minutę sektorów startowych nie rozwiązał problemu stania w kolejce na 7 km przy wejściu na wiadukt (szczęśliwcy stali 15 min, a ci którzy chcieli wejść bez kolejki dostali po gębie). Jazda na pierwszych kilometrach z prędkością do 40km/h slalomem między betonowymi i metalowymi pachołkami też nie należała do przyjemnych.



Potem ktoś może powie było już fajnie, ja pamiętam 15 km jazdy prostą szeroką szutrową i asfaltową drogą (nuda i koncentracja żeby się z kimś nie zczepić kierownicą lub kogoś nie najechać). Następne 20 km dało nawet trochę frajdy, bo prowadziło leśnymi drogami, ale Park Chorzowski serwuje więcej doznań i adrenaliny. Powrót na Maltę odbywał się ,,piękną” drogą asfaltową i szerokimi strasznie kurzącymi drogami polnymi. Potem już tylko przebieżka po schodkach wiaduktu (już nie w kolejce) i 7 km dojazdówki do mety.


Jeżeli ktoś lubi tylko mocne ściganie nie zwracając uwagi na walory estetyczne tras - to był to wyścig dla niego. Myślę, że po to właśnie przyjechało kilku zawodników startujących na szosówkach i przełajówkach, ale czy Poznań możemy nazwać wyścigiem rowerów górskich?
Na koniec wyjaśnię tytuł relacji: podczas wyścigu tak się kurzyło, że na mecie dopiero po zdjęciu okularów można było poznać karnacje skóry zawodnika.
Zapomniałem o jeszcze jednej wspaniałej sprawie - w tym roku szerszenie miały wolne i nie zaatakowały. Pozdrawiam wszystkich górali z naszego teamu , którzy wystartowali w tym wyścigu.