To był mój pierwszy sezon w maratonach organizowanych przez Grześka Golonkę, do tej pory dawałem zarabiać konkurencji. Słyszałem, że jest tu inaczej, ale nie sądziłem że to zupełnie inny świat. Wspólnym mianownikiem jest rower, cała reszta była dla mnie czymś, co powoli odkrywałem. Bardzo wymagające technicznie i kondycyjnie trasy oraz organizacja na wysokim poziomie, to już konkretne atuty. Ale na tym nie koniec. Są jeszcze ludzie... tu nie jeżdżą przypadkowi kolarze, a organizacją nie zajmują się wolontariusze z łapanki. Wszystko powyższe tworzy niepowtarzalną i jedyną w swoim rodzaju atmosferę. Dla niezdecydowanych… spróbujcie, warto.

Początek spokojnie, niczym na etapie pokoju, fot. Bartek Sufin


W sobotę, podobnie jak podczas całego cyklu (z jednym, zawojskim wyjątkiem), pogoda była łaskawa, a trasa prawie w całości do zrobienia z siodła. Oczywiście dla tych lepszych zawodników. Plan mam taki, że kiedyś przejadę ją bez zbędnego brudzenia obuwia. Z mojego punktu widzenia, czyli średniej klasy amatora, jechało się znakomicie, bardzo płynnie, a coś na kształt strachu w oczach pojawiło się tylko raz, tuż przed metą. Byłem na tym zjeździe przed startem, przymierzyłem się, a jakże! I na przymiarkach się skończyło. Korzenie były śliskie, a lepsi ode mnie zawodnicy mówili, że szkoda byłoby połamać się na sam koniec sezonu. Ale…
Przez większą część dystansu mega, moje myśli krążyły wokół tych korzeni. Rozsądek, który miał na uwadze moje umiejętności, krzyczał by nie próbować… ale czy ja kiedykolwiek kierowałem się głosem rozsądku? Nie przypominam sobie.
Niestety, nie udało się. Dobra wiadomość jest taka, że fikołek nie był specjalnie bolesny.



Autor tuż przed końcowym zjazdem, fot. BikeLife


Cały sezon, pod względem radości z jazdy, był podobny do tej edycji, jednak w Istebnej było wyjątkowo z jeszcze jednego powodu. Jechałem na testowym modelu Speca.
Specialized Epic FSR Comp 29er.
Nie będę rozpisywał się o każdym elemencie tego sprzętu, wszak to nie sprawozdanie z jazdy testowej... jedno zdanie o tym biku chciałbym jednak napisać.
Ten rower, poza wieloma zaletami, ma jedną ogromną wadę. Nie stoi w mojej piwnicy.

Trasa w Istebnej to chyba jedyna, o której zawodnicy mówią, że powinna być niezmiennie taka sama. Moim zdaniem, niewielkie poprawki są potrzebne, ot dla urozmaicenia. Ale wspomniany, końcowy zjazd powinien być elementem tego wyścigu po wsze czasy.



Sezon 2012 był bardzo udany dla Gomola Trans Airco. Zdobyliśmy trzecie miejsce w klasyfikacji drużynowej na dystansie Giga, co jest niemałym sukcesem, a dodając do tego miejsca, jakie zajęli nasi zawodnicy w klasyfikacjach indywidualnych, można powiedzieć że jesteśmy jedną z czołowych, krajowych drużyn MTB.

Radość na podium, fot. BikeLife




Nie sposób zapomnieć także o etapówkach, które organizuje Grzesiek Golonko. Jeśli nie przejechaliście Beskidy MTB Trophy, to tak naprawdę nie wiecie, co to jest prawdziwa jazda rowerem po górach. Jeżeli nie było Was na Sudety MTB Challenge, to nie macie pojęcia o tym, czym jest prawdziwa drużyna, czym jest współpraca i solidarność podczas tej wyjątkowej sześciodniówki. Możecie wierzyć lub nie, ale są to przeżycia zapadające w pamięć na zawsze.
Nasz team także podczas wspomnianych wyścigów etapowych pokazał się z jak najlepszej strony.

Filip Kużniak, nasz czołowy zawodnik na kultowym zjeździe, fot. Kasia Rokosz


Nie jestem w stanie wymienić tu wszystkich naszych zawodniczek i zawodników z nazwiska oraz napisać jakie zajęli pozycje w klasyfikacji generalnej, bo jest tego niemało i czytelnik mógłby poczuć się lekko znużony tak długą lista. Zapraszam zainteresowanych do działu z wynikami.



Warto także wspomnieć o dwóch głośnych akcjach, które Gomole zainicjowały i skutecznie przeprowadziły. Pierwsza, trwająca przez cały sezon to Bike Pure – czysty sport. Druga, nie mniej ważna, to Strefa Zrzutu. Obie te inicjatywy cieszyły się dużym poparciem ze strony braci kolarskiej i zakończyły się sukcesem. To dzięki Wam wszystkim, popierającym nasze pomysły i inicjatywy, sport będzie czyściejszy, a w naszych górach będzie mniej śmieci. Dziękuję w imieniu teamu.

Niestety, większość śmiałków, którzy zmierzyli się z korzeniami tuż przed metą, kończyło tę próbę efektownym lotem, fot. Bartek Sufin


Co dalej?
Być może jeszcze jeden, dwa jakieś małe, lokalne wyścigi, uphille i… zasłużony, miesięczny (a może trochę dłuższy) odpoczynek. A później cykl przygotowań do sezonu 2013, wszak start w Murowanej Goślinie (a może innej miejscówce) czeka nas już w kwietniu :)